28 sept - 5 okt 2016: De week van de ontdekking van Uber

Dinsdagavond 27 september: aankomst in Tampa, Florida. Woensdagochtend meteen naar het Florida Orthopedic Instituut (FOI) waar we met veel kijkoperaties van de schouder konden meekijken. Erg leuk om in andermans keuken te kunnen neuzen. Bijzonder was de mat die in de OK op de grond lag. Deze mat vangt al het water op, dat meteen wordt weggezogen. Scheelt een waterballet op de grond! In de wekelijkse `scientfic meeting` van het FOI mochten mijn Nederlandse collega Tjarco en ik onze studies presenteren. Het FOI heeft een eigen onderzoekslaboratorium waar ze allerlei nieuwe ideeën en ontwikkelingen zelf testen. De orthopedische groep investeert elk jaar 2% van het inkomen hierin. Dat heeft tot nog een onderzoekslaboratorium geleid (FiveLab), dat nu financieel zelfstandig is. FiveLab organiseert voor bedrijven en de industrie allerlei anatomische cursussen en oefensessies op kadavers. Indrukwekkend! 

Mister omgekeerde schouderprothese

Donderdag 29 september: Mark Frankle haalt ons op in het hotel. Mark is behalve voormalig bodybuilder die in de jaren ’70 trainde met Arnold Schwarzenegger, ook ‘Mister omgekeerde schouderprothese van Amerika’; hij plaatste er al meer dan tweeduizend. De omgekeerde schouderprothese is in de jaren ’80 ontwikkeld om, bij mensen met een versleten supraspinatus (de spier die over de schouder heen loopt en die zorgt dat de kop van het bot in de kom blijft wanneer de arm wordt opgetild), toch een schouderprothese te kunnen plaatsen. Helaas stond vandaag geen omgekeerde schouderprothese op zijn programma, maar we mochten wel meekijken bij andere operaties aan de elleboog en schouder. Omdat daar alle OK’s gefilmd worden, kon Mark wel laten zien hoe hij de omgekeerde prothese plaatst. Wat ik erg intrigerend vind, is dat hij met zijn prothesesysteem deze omgekeerde prothese ook regelmatig plaatst bij mensen die een goed werkende supraspinatus hebben, maar die een groot botdefect hebben van de kom. Dat kan omdat het fixatiesysteem van de omgekeerde schouderprothese beter gefixeerd kan worden aan het kommetje. ’s Middags 45 minuten zweten met Mark in de fitness en hop weer door naar een - speciaal voor ons georganiseerde - kadaver labsessie in FiveLab. Daar hebben we zelf alsnog de DJO omgekeerde schouderprothese kunnen plaatsen. Erg tof. Daarna bij Mark thuis gegeten en nog een boottocht gemaakt met zijn boot die achter zijn huis ligt. Het is per slot van rekening ’s avonds ook gewoon nog 25 graden, en die boot die ligt er toch.

Super handige Uber

Vrijdag 7.00 uur: opnieuw een workout in de fitness en we zijn echt niet de enige. Door naar de poli en nog meer foto’s gemaakt met ons België- en Nederland-shirt aan. ’s Middag tijd voor cultuur: het Dali museum. Mooi pand en prachtige schilderijen. Dan onze eerste ervaring met Uber: een particulier komt je ophalen en brengt je naar je bestemming. In dit geval een restaurant waar we eten met een Amerikaanse collega van het FOI. Vervolgens natuurlijk ook weer met Uber terug naar het hotel. Super handig. Wat we ook de rest van de week zullen meemaken, is dat bijna alle Uber-chauffeurs er net mee zijn begonnen en allemaal zeer vriendelijk en spraakzaam zijn. Ze vinden het leuk om met mensen in contact te komen en anders zouden ze – volgens eigen zeggen – ‘toch alleen maar thuis zitten’. Eigen baas zijn, zelf bepalen wanneer ze wel en niet willen werken; ze zijn allemaal zeer enthousiast over het concept Uber. 

Rednecks

Zaterdag, opnieuw een Uber, naar Tampa Bay om makreel te vissen. Veel gevangen, heerlijk om te doen en echt relaxend om even met niets anders bezig te zijn dan een hengel en water. Dan naar Clearwater: prachtig wit strand en heerlijk warm water van de Golf van Mexico. Terug naar het hotel legt de Uber-chauffeur ons uit wat een ‘redneck’ is. Dat zijn mensen die allerlei stompzinnige dingen uithalen en zich tegen het asociale aan gedragen. Dus ook van alles en nog wat breken. De famous last words van een redneck zijn, vlak voordat hij doodgaat: “Heeee, hold my beer and watch this !” Hij vond dat wij maar gewoon naar Florida moesten komen, want er was genoeg werk voor ons. En dat wij vooral niet moesten denken dat hijzelf en redneck was ;-)

Indrukwekkende efficiëntie

Zondag vliegen we naar Dallas, waar we maandagochtend om 5.30 (!) uur present zijn in Baylor Medical Center. Om 6.15 uur stipt de eerste incisie. Het kan dus wel ;-) Heel veel cuff reparaties van de schouder gezien. Heel efficiënt team, altijd hetzelfde en opereren op twee operatiekamers. Om 12.30 uur zijn ze, tien operaties verder, klaar. Zeer indrukwekkend deze efficiëntie. Daar kunnen wij nog wat van leren. ’s Middags onderwijsmiddag voor de arts-assistenten waar Tjarco en ik weer onze studies presenteerden. ‘s Avonds naar de Texas State Fair. Een heel grote kermis waar vooral ook veel bier gedronken wordt en echt van alles gefrituurd wordt. Corndog (worst in omhulsel van gefrituurde maïs), deep fried advocado en een deep fried Snickers gegeten, stiekem best lekker. Gelukkig hadden we van tevoren nog een uur hardgelopen…

 

Beveiligde online interactie

Dinsdag 8.00 uur: terug in het ziekenhuis. Ook hier worden alle OK’s gefilmd. Ze hebben hier ook een online onderwijs- en social media platform met dezelfde mogelijkheden als Facebook en LinkedIn, maar dan speciaal voor medici. G9MD heet het. Dit is echt super. Wat een mogelijkheden biedt dit systeem voor online interactie in een volledig beveiligde omgeving. Hier veel films van operaties van chirurg Sumant ‘Butch’ Krishnan bekeken. Ook hij heeft steeds meer de neiging om een omgekeerde schouderprothese te plaatsen. Ook als de supraspinatus nog (deels) heel is in combinatie met een botdefect van het kommetje. Dit is wel een ontwikkeling die me bezighoudt, aangezien mijn proefschrift ook over de omgekeerde schouderprothese ging. ’s Middags consultaties Daarna naar het JFK museum. Op de 6de verdieping gestaan waar Lee Harvey Oswald zijn schoten afvuurde. Interessant om te zien en je waant je echt even terug in de tijd.

6 okt- 12 okt: De parade van de grijze haren

Woensdagavond kwamen we aan in Boston: de stad is oa bekend van de universiteit van Harvard waar verschillende amerikaanse presidenten (zoals Obama) hun opleiding hebben gevolgd, het hoogtechnologisch onderzoekcentra MIT (Massachusetts Instute for Technology) en natuurlijk het baseball team van de Boston Red Socks (die momenteel de play-offs spelen).

Een heel mooie stad die in vergelijking met Dallas heel europees aan doet, met veel historie.

ASES meeting

Donderdag was het open symposium van de ASES (American Shoulder and Elbow Surgeons) waarbij verschillende Amerikaanse specialisten de laatse ontwikkelingen van bijv schouderprothesen of elleboogfracturen bespreken en bediscussieren met het publiek. Aan het einde van de dag was er de ‘presidential reception’ waarna de avond werd afgesloten in de bar.

Vrijdag begon het eigenlijke congres waarbij alleen orthopeden die lid zijn van de ASES toegang hebben tot het congres (in totaal op dit moment 507 leden, waarvan op momenteel slechts 2 belgen (oa Prof Lieven De Wilde - schoudergroep TerBrugGen) en 1 nederlander). Aan het einde van dit fellowship komen daar 1 nederlander en 1 belg bij, aangezien wij dan ook lid worden van dit selecte gezelschap. Op dit congres hebben de wetenschappers strikt 4 minuten de tijd om hun onderzoek te presenteren en daarna heeft het publiek 6 minuten de tijd om kritische vragen te stellen of opmerkingen over deze studie te maken. Het belangrijkste onderwerp van deze dag was om na te gaan hoe de kwaliteit van de orhopedische zorg verbeterd kan worden en de kosten verminderd kunnen worden (dus een onderwerp waar men niet alleen in Nederland en Belgie mee bezig is). En net zoals in alle tot nu toe bezochten ziekenhuis de chirurgie overal vroeg begint, begint ook dit symposium stipt om 7u ‘s ochtends.

‘s middags werd een mooie fietstocht georganiseerd door Boston heen, waarbij we de belangrijkste bezienswaardigheden en leuke weetjes over de stad op een ontspanne manier ontdekten.

Parade van de grijze haren

Zaterdag was zowel voor mij als mijn collega een belangrijke dag omdat ook wij allebij een presentatie mochten houden over ons wetenschappelijk werk. Ik ben meestal niet meer zo heel erg onder de indruk om voor publiek te spreken, maar hiervoor was ik toch wat nerveus. Dit was toch een unieke situatie om voor alle internationale gerenomeerde schouder en elleboogchirurgen mijn wetenschappelijk werk te presenteren. Gelukkig waren de reacties zeer positief en is de kans zelfs groot dat ik dit werk verder kan zetten met andere Amerikaanse collega’s.

Nadien kwam de parade van de grijze haren. Met ‘We are the champions’ van Queen op de achtergrond was er een lange stoet van alle nog levend ex-voorzitters van de verenging die de huidige voorzitter begeleiden naar het podium. Deze groep bestaan uit oude mannen waarvan velen een heel belangrijke contributie heden geleverd tot de schouderchirurgie (zoals bijv Hawkins). Leuk om te zien maar toch een heel typisch Amerikaanse stijl om op die manier de speech van de huidige voorzitter vooraf te gaan.

Jesse Jupiter (70jaar) is de huidige voorzitter en nog steeds heel actief als chirurg. Hij gaf een mooie speech over wat een topchirurg uniek maakt en besprak dit aan de hand van 4 chirurgen waarbij slechts 1 europese chirurg, de Belgische orthopedist Alain Lambotte. Daarna droeg hij de fakkel van het voorzitterschap over aan Dr Savoie uit New Orleans (onze volgende bestemming).

 

In de namiddag bezocht ik de universiteit van Harvard waarna ‘s avonds we mochten aanschuiven aan de ‘presidential dinner’ met op het einde de mogelijkheid om de benen los te schudden op de dansvloer

Zondagmorgen stipt om 7u begon de laatste sessie van het congres over schouderinstabiliteit waarop ook een andere Belgische collega (Olivier Verborgt) zijn wetenschappelijk werk presenteerde.

Ondertussen was het na drie mooi dagen beginnen te regenen en was het dus tijd om naar New Orleans te vertrekken

Overpoort in New Orleans

Na een vlucht van 3 uur warden we met de auto opgepikt door Dr Felix Buddy Savoie III en zijn vrouw waarna we richting het bekende ‘French Quarter’ reden. Dr Savoie werkte vroeger gedurende 25 jaar in Jackson maar op vraag van de universiteit kwam hij specifiek naar New Orleans om de stad opnieuw te helpen opbouwen nadat de orkaan Katrina de stad in 2005 volledig verwoest hadden. Tijdens deze ramp was bijvoorbeeld het volledige ziekenhuis ondergelopen samen met de noodgeneratoren en was het dus onmogelijk om gedurende 6 maanden in het ziekenhuis te werken. Daardoor waren verschillende artsen vertrokken naar andere plaatsen en hadden nadien geen zin meer om terug te keren naar New Orleans. Samen met zijn collega en echtgenoot aten we een typische maaltijd (oa Gumbo) waarna we de stad verkenden.

De bekendste straat in New Orleans is ‘Bourbon street’ maar ik had er vooraf toch wat een té romantisch beeld van. Alhoewel het architectonisch een heel mooie straat is met prachtige gebouwen, bestaat de straat vooral uit cafés en stripclubs. En net zoals op een donderdagnacht in de Overpoort was er een geur van urine, bier en braaksel en liep het vol dronken mannen en vrouwen. Het zijn vooral net de straten rondom Bourbon street die de moeite zijn om te bezoeken.

De volgende dag volgden we chirurgie mee met Dr Savoie en waren we onder de indruk van zijn arthroscopische skills:  efficient en heel mooi resultaat. Hij is dan ook terecht gekend als één van de beste arthroscopisten van de wereld. In de namiddag volgenden we mee op de consultatie met oa zijn techniek om alle arthroscopische cuff herstellen na 6 weken echografisch te controleren en afhankelijk hiervan zijn therapie aan te passen.

 

Dinsdag was een volledige dag chirurgie waarbij we zijn college Dr O’Brien konden meevolgen en opnieuw een paar leuke trucjes leren om nog beter te opereren. Na 48h was het dan al opnieuw tijd om New Orleans te verlaten richting Philadelphia.Er zijn pas twee weken voorbij, maar het voelt alsof we al maanden weg zijn, zoveel indrukken. 

Blog 4: Rocky versus George Washington

Dinsdagavond 11 oktober: aankomst in Philadelphia, waar volgens de serie de “Fresh Prince of Bel-Air” is opgegroeid. Interessanter is de Amerikaanse geschiedenis die hier heeft plaatsgevonden: het ontstaan van de United States, het tekenen van de onafhankelijkheidsverklaring (2nd of July, maar gedrukt en gepubliceerd op de 4th of July), de vrijheidsbel, Betsy Ross die hier de eerste Amerikaanse vlag maakte en de rol van George Washington en Benjamin Franklin. Hierover leren we later in de week veel meer.

Privademics

Woensdagochtend om 06.00 uur worden we opgehaald om mee te kijken bij dr. Gerald ‘Gerry’ Williams in het Rothman instituut. Hij is tevens de huidige voorzitter van de AAOS (Amerikaanse orthopaedische vereniging). Het Rothman instituut is een zelfstandige orthopedisch groep die twee ziekenhuizen bezit in Philadelphia. Het heeft tachtig orthopedisten in dienst, waarvan acht alleen maar schouder- en elleboogoperaties doen. Verder zijn zij als enige onafhankelijke groep verantwoordelijk voor de orthopedische zorg in het Jefferson University Hospital en hebben zij via die weg dertig arts-assistenten in opleiding. Daarnaast heeft de schouder- en elleboogunit vier fellows (net afgestudeerde orthopeden die zich verder specialiseren). Op deze manier combineren zij hoog volume chirurgie (grote aantallen) met wetenschap en publiceren zij dan ook veel kwalitatief hoogwaardige studies. Voor deze vorm van organisatie is ook al een bijnaam: de privadamics (private/academic hospital).

Mooie trucs

Williams heeft twee operatiekamers tot zijn beschikking. Op de ene doet hij schouderprotheses, waar ze net als een deel van onze orthopedisten opereren met “maan-pakken” aan. Hij laat ons een paar mooie trucs zien hoe je grote botdefecten van het glenoid (het kommetje van de schouder) kunt corrigeren. In twee andere operatiekamers opereert dr. Mark Lazarus. Hij doet zijn protheses in de ene OK, zonder “maan-pakken”. Dr. Lazarus is een zeer handige arthroscopische (kijkoperatieve) chirurg, wat hij in de andere OK doet. Hij laat ons een heel mooie techniek zien hoe je de cuff (diepe laag spieren rond de schouder) arthroscopisch kunt repareren, met alleen hechtingen.’s Avonds een heerlijk diner in een oud bankgebouw, waar je kunt dineren in de oude kluis. Daar leren we de andere schouder- en elleboogstafleden kennen, net als de rest van de fellows.

OK-complex in kantoorpand

Donderdagochtend 12 oktober haalt een van de arts-assistenten ons - opnieuw om 06.00 uur – op en gaan we meekijken bij dr. Abboud. Hij opereert die dag in een Surgical Center (privékliniek) in een groot kantoorgebouw op de vijfde verdieping. Dit kantoorgebouw is van de professionele basketbalclub The 76ers. Op de andere verdiepingen wordt hard gewerkt voor deze basketbalclub. Dit kantoorpand staat op het terrein waar alle grote sportstadions van Philadelphia zijn voor de professionele teams voor American Football, Basketball, Baseball en IJshockey. Interessant hoe deze twee werelden hier samenkomen en ook goed om te zien dat je een goed geoutilleerd OK-complex kunt hebben in een andere omgeving dan een ziekenhuis. ’s Middags terug naar het andere ziekenhuis waar we nog twee elleboogoperaties mee kunnen kijken bij dr. Getz. ’s Avonds een wetenschappelijk programma in het universiteitsgebouw, speciaal voor ons georganiseerd. Daar mogen Tjarco en ik ons wetenschappelijk werk presenteren. Ook de Rothman schouder- en ellebooggroep geeft vijf presentaties over hun wetenschappelijk werk. Het zijn zeer hoog niveau onderzoeken, vooral vanwege de grote aantallen in combinatie met de goed opgezette onderzoeksvragen. Maar ja, acht orthopedisten die alleen schouders en ellebogen opereren, produceren grote getallen. Dus eigenlijk is het een multicenter studie, maar dan vanuit één instelling.

Vergelijkend warenonderzoek

Vrijdag geen OK-programma, maar een door de vier fellows strak in elkaar gedraaid sociaal programma. Eerst een historische wandeling door het centrum van Philadelphia, waar we in twee uur een spoedcursus Amerikaanse geschiedenis krijgen. Daarna uiteraard een Phili cheesesteak proeven. En waar kan dat beter dan bij Pat’s of bij Geno’s? Twee - blijkbaar - fameuze afhaalrestaurants, tegenover elkaar, in de Italiaanse wijk. We aten in beide restaurants een halve cheesesteak om ook ons eigen vergelijkend warenonderzoek te kunnen doen. Wij vonden unaniem dat Pat’s beter was. Daarna naar het National museum of Arts, waar de grote trap voor het museum bekend is van de film Rocky. Uiteraard zijn wij ook de trap opgerend en hebben we bovenaan de trap met onze armen omhoog gestaan. In het museum kregen we van de zeer goede gids een stoomcursus kunstgeschiedenis en design. Een van de mooiste schilderijen was een anatomische les, vergelijkbaar met die van Rembrandt. Dit schilderij heeft jarenlang achter een gordijn in Jefferson University gehangen, totdat het museum het kocht. Komt nu veel beter tot zijn recht.

Uitslapen!

Zaterdag voor het eerst tijdens deze trip, geen verplichte activiteiten. Uitslapen dus. ’s Middags naar een American Football wedstrijd van het lokale universiteitsteam tegen dat van Colombia University (New York) in het oudste stadion van de stad, gebouwd in 1930.

Middle of nowhere

Zondagochtend vroeg naar Rochester Minnesota, naar de Mayo Clinic. Rochester is een klein plaatsje in ‘the middle of nowhere’, waar zestig procent van de bevolking werkt in de Mayo Clinic en ongeveer de rest bij IBM die daar zijn hoofdkantoor heeft. Op het vliegveld wordt al duidelijk dat alles hier in het teken staat van de Mayo Clinic: er is een informatiebureau van de Mayo Clinic en alle hotelreclames vertellen dat ze gratis vervoer aanbieden naar het ziekenhuis. ’s Middags Rochester verkend. De Mayo Clinic staat het midden van het stadje. Een bijzonder gevoel om voor dat indrukwekkende gebouw te staan en je te realiseren hoe belangrijk deze kliniek is geweest en nog steeds is, voor heel veel ontwikkeling in de geneeskunde. Er zijn een aantal straten om het ziekenhuis met een paar restaurants en barretjes en dat is het dan ook wel. Dan maar hardlopen om de omgeving te verkennen. Twee straten vanaf het hotel en we zijn de stad al uit. Mooie omgeving met herfstachtige kleuren. ’s Avonds diner met alle grote namen van de schouder- en elleboogunit. Stuk voor stuk toonaangevende heren, die heel veel publiceren en boeken schrijven. Bijzonder om met hen aan tafel te zitten. De gesprekken zijn nog wat oppervlakkig en om 20.00 uur is het dan ook alweer klaar.

De Mayo Clinic

Maandagochtend 17 oktober: nu weten we pas echt goed waarom we hier zijn. Elke maandag van 07.00 tot 08.00 uur is er onderwijs voor alle orthopedie stafleden en arts-assistenten. De hele zaal zit vol met ongeveer vijftig tot zestig mensen. Daarna naar het gigantische OK-complex. Op deze locatie zijn circa 35 operatiekamers. Drie schouder- en elleboogorthopeden opereren op vijf verschillende operatiekamers en wij mogen van de ene naar de ander lopen. Dit strookt niet met de Nederlandse normen over steriliteit/deurbeleid, maar voor ons wel geweldig. Het niveau van de chirurgie en de ziektebeelden waaraan geopereerd wordt, is het hoogste niveau wat we tot nu toe gezien hebben. Erg indrukwekkend. ’s Middags een wetenschappelijke sessie waar Tjarco en ik weer een presentatie hielden en zij drie ingewikkelde casussen presenteerde, waar we mooie inhoudelijke discussies over konden voeren. Daarna heerlijk gegeten en ook dit diner is weer om 20.00 uur klaar.

Super, sweet and sexy

Dinsdag 06.45 uur: opnieuw casuïstiekbespreking, speciaal voor ons voorbereid. Daarna naar de OK met dr. Elhassan. Deze man is echt een goochelaar (in de goede zin van het woord) op het gebied van peestransposities rond de schouder en opereren aan problemen voor het schouderblad. Hij heeft drie operatiekamers tegelijkertijd die hij samen met zijn team bedient, met overal Latijns-Amerikaanse muziek op de achtergrond. Deze eveneens fanatieke tangodanser, beweegt zich ‘super, sweet and sexy’ over het OK-complex en doet ondertussen de meest fantastische operaties. Heel vakkundig, zeer efficient en heel creatief. In de Mayo Clinic mogen bezoekers hun mobiele telefoon niet meenemen en dus ook zelf geen foto’s maken. Er is wel een professionele fotograaf die op afroep foto’s tijdens de OK komt maken. Deze man hebben we deze ochtend heel vaak gezien om alles mooi vast te leggen. Heel jammer dat we al om 14.00 uur naar het vliegveld moeten. Hier hadden we toch nog wel een aantal dagen langer willen blijven. Maar ja, het programma gaat weer door. Duke University ‘here we come’…

The Unkown

Duke University was voor ons de wat onbekende op de lijst. Onze gastheer Grant Garrigues is nog een relatief onbekende in de kleine schouderwereld maar na ons bezoek zijn we er van overtuigd dat we zeker nog veel van hem zullen horen.Duke University werd in 1924 opgericht door James Duke, een steenrijke Amerikaan. Hij vond in Durham – North Carolina een prachtige locatie om zijn droom te verwezenlijken en bouwde er een universiteit in de stijl van de beroemde Yale University die zich in het noorden van het land bevindt.

Tijdens onze rondtoer op deze prachtige campus werd duidelijk dat sport en dan heel specifiek basketbal een heel belangrijk onderdeel is van deze universiteit. Er is bijvoorbeeld een museum die alle sportoverwinning in de verf zet en de atleten zijn de echte vedetten van de campus.  Ook de sportgeneeskundige dienst is heel groot. Ook de huidige voorzitter van de AOSSM (American Orthopaedic Society for sportsmedicine – 3000 leden) Dr Annunziato Amendola is werkzaam op deze dienst. Een interessant weetje is het feit dat aan de universiteit er even groot budget is voor sportfaciliteiten en ondersteuning van vrouwen en mannen.

Gedurende onze twee dagen chirurgie die we meevolgden, zagen we een heel mooie techniek om sterk arthrotische schouders te opereren maar ook een lange schroeffixatie van een sleutelbeenfractuur en een cuff herstel.  In vergelijking met de andere ziekenhuizen waren de wisseltijden tussen de verschillende patiënten wel heel lang waardoor het aantal ingrepen per dag beperkt blijven. Op woensdagavond en vrijdagmorgen waren er twee wetenschappelijke sessies waarop we onze studie opnieuw voorstelden met nadien goede discussies met de vele stafleden en assistenten van de universiteit

Een dag van extremen

Vrijdag was onze gastheer niet meer in Durham maar was er een mooi programma voor ons voorzien.  Na onze presentatie om 7u ’s morgens vertrokken we naar een exclusieve golfcourt waar we de mogelijkheid kregen om op dit prachtig terrein 18 holes te spelen. Ik had nog nooit gespeeld maar was heel aangenaam verrast hoe leuk golf is maar me ook onmiddellijk van bewust hoe moeilijk het spel is. Daarnaast heb je ook veel tijd nodig om een volledige ronde te spelen en dit is jammer genoeg iets wat ik niet veel heb in België. Na deze toffe ervaring in een luxueus omgeving, gingen we ’s avond naar de Carolina fair waar we gingen kijken naar een demolition rally. Tijdens zo’n rally rijden bijvoorbeeld een 10 tal auto’s in een kleine ruimte rond en op elkaar met de bedoeling de andere auto’s zo te raken dat ze niet meer verder kunnen rijden. De laatste chauffeur die zijn auto nog kan laten rijden wint de wedstrijd. Waarschijnlijk enkel in Amerika mogelijk.

The Big Apple

Zaterdagmorgen vertrokken naar onze laatste bestemming New York, een stad die we beiden nog niet bezocht houden. Onze eerste ervaring met de locals was niet echt positief, een heel norse taxichaffeur en een onvriendelijke ontvangst in het hotel. Daarentegen was de locatie van het hotel perfect net naast Central Park waar we natuurlijk zoals zovele New Yorkers een toer zijn gaan lopen. De zondag waren we uitgenodigd door Dr Michael Hausmann voor een biketour door de City. Fietsen is echt een heel aangename manier om deze unieke stad te bezichtigen en omdat het verkeer meestal zo vast zit en de auto’s niet snel kunnen rijden ook nog relatief veilig.’s Avonds pikten we dan ook nog eens een match met van het locale ijshockey team the New York Rangers in het legendarische Madison Square Garden

Ondertussen waren we reeds gekomen aan de laatste drie dagen van deze fantastische trip.

Maandag volgende we enkel chirurgisch ingrepen mee met Dr Leesa Galatz in Mount Sinai. Deze heel vriendelijke en bekwame dame kwam een jaar geleden over van St Louis om de orthopedische dienst van 56 stafleden te leiden. Ondertussen is ze reeds goed ingeburgerd in New York en toonde ze ons na de operaties een paar unieke plaatsen in New York. Net zoals op de andere plaatsen bespraken we onze wetenschappelijk studies met nadien boeiende discussies.

De volgende dagen volgende we chirurgie meer met Dr Evans Flatow, die heden ook de directeur van het ziekenhuis is, Dr Michael Hausmann en met Dr Brad Parsons die ons alle drie nog leuke nieuwe trucjes om de chirurgie te optimaliseerden tonen.

Bedankt

Op die manier kwam er een einde aan een prachtige ervaring die we de rest van ons leven zullen herinneren. We hebben de kans gehad om een belangrijk deel van Amerika te zien, veel nieuwe mensen te ontmoeten maar vooral veel nieuwe ideeën opgedaan om onze praktijk te optimaliseren.

Naast al onze gastheren willen we ook expliciet onze collega’s en onze familie bedanken voor hun steun om deze unieke ervaring mogelijk te maken

Langs deze weg kan je ook de fotoreportage terugvinden